ชีวิตมหาวิทยาลัย

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา ...ฝันถึงอาจารย์ท่านหนึ่ง ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลั

ย
เมื่อวาน เรานั่งรถแท็กซี่ไปศิริราช ผ่านตึกคณะเทคนิคการแพทย์ นั่งรถตู้เจอน้องคณะรังสีเทคนิ ค
วันนี้เราไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่ม เรียนมานานแล้ว...
สมัยเรียน
เรามีเพื่อนคู่หู คนหนึ่ง เป็นเพื่อนยามเรากิน ไปเที่ยว รับน้อง ไปค่ายครั้งแรก เช่าบ้าน อยู่หอ แกล้งเพื่อน แซวอาจารย์ เที่ยวกลางคืน ทำ term paper จนกระทั่งเรียนจบกว่าช้าคนอื่น เราสองคนมีฉายาว่า "ลิงกัง"
เราทะเลาะกันบ้าง เป็นครั้งคราว ไม่มองหน้ากัน อิจฉากัน หมั่นไส้กัน แต่เราให้อภัยกัน เข้าใจกัน "พี่แกก็เหมือนพ่อกู" จนกระทั่งแกมีแฟน เราก็ว่าแกทิ้งเรา ไม่เป็นไร เรางี่เง่าเอง ความรักแทนกันไม่ได้สี่ปีผ่านไป เราก็รักเพื่อนคนนี้ ห้า หก เจ็ดปีผ่านไป เราก็ยังอยากมีแกเป็นเพื่อนอยู่

สมัยเรียน มีอาจารย์ที่คณะท่านหนึ่ง ท่านอายุไม่ห่างกับคนรุ่นเรามากนัก แต่ก็เกินสิบปี
อาจารย์ท่านนี้ เป็นผู้ชาย หน้าตาธรรมดา พูดไม่เพราะ ไม่ใช่เหมือนในการ์ตูนที่นักศึกษา กรี๊ดอาจารย์แน่ๆ
อาจารย์คนนี้ชอบแกล้งนักศึกษา พูดจาไม่เรียบร้อยเหมือนท่านอื่นๆ ขอโทษ บางทีเข้าขั้นหยาบคาย แต่พวกเราชอบพูดคุยกับอาจารย์
บนโต๊ะอาหาร เราคุยกันเรื่องชีวิตนักเรียนม.ปลายสุดแสบ ซ่าส์ของอาจารย์
ในห้องเรียน เรานึกถึงมุกอาจารย์ ที่ยิง ปล่อยมามากกว่าบทเรียน
ในหนังสือเรียน parasite เรานึกถึงรูปวาดอุบาทว์ของเรามากกว่าชนิดของพยาธิและแมลงสาบ
ระหว่างทางเดิน เราเห็นท่าคนเดินเร็วๆ ลมหน้า หน้ายิ้มๆ ของอาจารย์ชัดกว่าท่ายืนสอนใน ห้องเรียน
นักศึกษาหลังห้องไม่ค่อยสนใจเรียน เคยฝันว่า....
อยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย อยากดูแลนักศึกษา ดูแลทั้งความคิด ความฝัน ความจริง ช่วงวัยนี้แหละที่เราค่อยลอกคราบ ความเป็นเด็กทิ้ง เตรียมสวมชุดผู้ใหญ่ มีหน้าที่รับผิดชอบทั้งชีวิต การงานและครอบครัว

เรารู้ว่า การเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยยาก ลำบาก ลำบากเรื่องงานสอน งานวิจัย กลุ่มเพื่อนร่วมงาน กลุ่มนักศึกษา ...หลังจากนั้น เราบอกตัวเองว่า เราคงเป็นไม่ได้หรอก ไม่มีเวลาส่วนตัว เที่ยว อ่านหนังสือนอกเวลา หรือทำในสิ่งที่ชอบ

แล้วเราก็ค้นพบว่า
เราเห็นรอยยิ้มจริงใจแบบเด็ก แววตาใสๆ
เราเห็น ภาพลูกสาวกับอาจารย์เวลาอยู่ด้วย กัน เป็นภาพที่น่ารักขนาดไหน
เราเห็นว่า บางครั้งอาจารย์ก็นั่งอยู่คนเดียว คิดอะไรเงียบๆ
เราเห็นว่า ในตู้หนังสืออาจารย์มีหนังสือเรียงอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นมีหนังสือพระไตรปิฏ กอยู่
เรารู้สึกได้ว่า คำพูดของอาจารย์อ่อนโยน เป็นห่วง ตักเตือนตรงข้ามกับภาษา
เราเรียนรู้จากอาจารย์นอกห้องเรียน
...ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
การทำงานที่ไม่ตรงกับสาขาที่จบ
ระบบการทำงานของข้าราชการ ระบบอาวุโส
ความอดทนกับสิ่งทีเ่ราไม่ชอบใจ
ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน
ท่าทีในการแสดงความคิดเห็น
ยิ่งนึกภาพก็ยิ่งชัด....
ด้วยเหตุนี้ใช่ไหม เราเคารพและรักอาจารย์อย่างจริงใจ
ในตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันใน facebook
ในตอนนี้อยากเจอและพูดคุยเรื่อง ราว ชีวิตที่ผ่านมา ทางที่เราจะก้าวต่อไป

สมัยเรียน
เรารู้จักตัวเองอย่างผิวเผิน เรารู้ว่าเราชอบทำอะไร ฟังเพลงแบบไหน อ่านหนังสือแนวไหน ทำอะไรแล้วมีความสุข เราบัญญัติวิธีการหาความสุขของเราง่ายๆ ไว้ 3 แบบ
ในอีกด้านหนึ่ง เรารู้ว่าเราไม่ชอบอะไร เรามีปัญหากับเรื่องไหนมากที่สุด เรารู้ว่าเราเกลียดคนแบบไหน ในบางทีเราก็เกลียดความอ่อนแอของตนเอง
...
เวลาผ่านไป
ฉันรู้จักตัวเองมากขึ้น
ฉันรู้จักตัวเองผ่านการทำงาน
ฉันรู้จักตัวเองผ่านการอบรม
ฉันรู้จักตัวเองผ่านความสัมพันธ์
ฉันรู้จักตัวเองผ่านอุดมการณ์ ที่สร้างขึ้นและโดนทำลายลง
ฉันรู้ว่าตัวเองที่ว่างเปล่า ท้อแท้ ไม่มีคุณค่าเป็นอย่างไร ฉันนี้แหล่ะที่สร้างความคิดนี้ขึ้นมาเอง

วินาทีนี้...
ฉันรักตัวเองที่เป็นแบบนี้
วินาทีต่อไป...
ฉันไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไร แต่ฉันอยากมีความรักในสิ่งที่พบ เจอเสมอ

ูู^^
tikoki