ชีวิตมหาวิทยาลัย

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา ...ฝันถึงอาจารย์ท่านหนึ่ง ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลั

ย
เมื่อวาน เรานั่งรถแท็กซี่ไปศิริราช ผ่านตึกคณะเทคนิคการแพทย์ นั่งรถตู้เจอน้องคณะรังสีเทคนิ ค
วันนี้เราไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่ม เรียนมานานแล้ว...
สมัยเรียน
เรามีเพื่อนคู่หู คนหนึ่ง เป็นเพื่อนยามเรากิน ไปเที่ยว รับน้อง ไปค่ายครั้งแรก เช่าบ้าน อยู่หอ แกล้งเพื่อน แซวอาจารย์ เที่ยวกลางคืน ทำ term paper จนกระทั่งเรียนจบกว่าช้าคนอื่น เราสองคนมีฉายาว่า "ลิงกัง"
เราทะเลาะกันบ้าง เป็นครั้งคราว ไม่มองหน้ากัน อิจฉากัน หมั่นไส้กัน แต่เราให้อภัยกัน เข้าใจกัน "พี่แกก็เหมือนพ่อกู" จนกระทั่งแกมีแฟน เราก็ว่าแกทิ้งเรา ไม่เป็นไร เรางี่เง่าเอง ความรักแทนกันไม่ได้สี่ปีผ่านไป เราก็รักเพื่อนคนนี้ ห้า หก เจ็ดปีผ่านไป เราก็ยังอยากมีแกเป็นเพื่อนอยู่

สมัยเรียน มีอาจารย์ที่คณะท่านหนึ่ง ท่านอายุไม่ห่างกับคนรุ่นเรามากนัก แต่ก็เกินสิบปี
อาจารย์ท่านนี้ เป็นผู้ชาย หน้าตาธรรมดา พูดไม่เพราะ ไม่ใช่เหมือนในการ์ตูนที่นักศึกษา กรี๊ดอาจารย์แน่ๆ
อาจารย์คนนี้ชอบแกล้งนักศึกษา พูดจาไม่เรียบร้อยเหมือนท่านอื่นๆ ขอโทษ บางทีเข้าขั้นหยาบคาย แต่พวกเราชอบพูดคุยกับอาจารย์
บนโต๊ะอาหาร เราคุยกันเรื่องชีวิตนักเรียนม.ปลายสุดแสบ ซ่าส์ของอาจารย์
ในห้องเรียน เรานึกถึงมุกอาจารย์ ที่ยิง ปล่อยมามากกว่าบทเรียน
ในหนังสือเรียน parasite เรานึกถึงรูปวาดอุบาทว์ของเรามากกว่าชนิดของพยาธิและแมลงสาบ
ระหว่างทางเดิน เราเห็นท่าคนเดินเร็วๆ ลมหน้า หน้ายิ้มๆ ของอาจารย์ชัดกว่าท่ายืนสอนใน ห้องเรียน
นักศึกษาหลังห้องไม่ค่อยสนใจเรียน เคยฝันว่า....
อยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย อยากดูแลนักศึกษา ดูแลทั้งความคิด ความฝัน ความจริง ช่วงวัยนี้แหละที่เราค่อยลอกคราบ ความเป็นเด็กทิ้ง เตรียมสวมชุดผู้ใหญ่ มีหน้าที่รับผิดชอบทั้งชีวิต การงานและครอบครัว

เรารู้ว่า การเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยยาก ลำบาก ลำบากเรื่องงานสอน งานวิจัย กลุ่มเพื่อนร่วมงาน กลุ่มนักศึกษา ...หลังจากนั้น เราบอกตัวเองว่า เราคงเป็นไม่ได้หรอก ไม่มีเวลาส่วนตัว เที่ยว อ่านหนังสือนอกเวลา หรือทำในสิ่งที่ชอบ

แล้วเราก็ค้นพบว่า
เราเห็นรอยยิ้มจริงใจแบบเด็ก แววตาใสๆ
เราเห็น ภาพลูกสาวกับอาจารย์เวลาอยู่ด้วย กัน เป็นภาพที่น่ารักขนาดไหน
เราเห็นว่า บางครั้งอาจารย์ก็นั่งอยู่คนเดียว คิดอะไรเงียบๆ
เราเห็นว่า ในตู้หนังสืออาจารย์มีหนังสือเรียงอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นมีหนังสือพระไตรปิฏ กอยู่
เรารู้สึกได้ว่า คำพูดของอาจารย์อ่อนโยน เป็นห่วง ตักเตือนตรงข้ามกับภาษา
เราเรียนรู้จากอาจารย์นอกห้องเรียน
...ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
การทำงานที่ไม่ตรงกับสาขาที่จบ
ระบบการทำงานของข้าราชการ ระบบอาวุโส
ความอดทนกับสิ่งทีเ่ราไม่ชอบใจ
ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน
ท่าทีในการแสดงความคิดเห็น
ยิ่งนึกภาพก็ยิ่งชัด....
ด้วยเหตุนี้ใช่ไหม เราเคารพและรักอาจารย์อย่างจริงใจ
ในตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันใน facebook
ในตอนนี้อยากเจอและพูดคุยเรื่อง ราว ชีวิตที่ผ่านมา ทางที่เราจะก้าวต่อไป

สมัยเรียน
เรารู้จักตัวเองอย่างผิวเผิน เรารู้ว่าเราชอบทำอะไร ฟังเพลงแบบไหน อ่านหนังสือแนวไหน ทำอะไรแล้วมีความสุข เราบัญญัติวิธีการหาความสุขของเราง่ายๆ ไว้ 3 แบบ
ในอีกด้านหนึ่ง เรารู้ว่าเราไม่ชอบอะไร เรามีปัญหากับเรื่องไหนมากที่สุด เรารู้ว่าเราเกลียดคนแบบไหน ในบางทีเราก็เกลียดความอ่อนแอของตนเอง
...
เวลาผ่านไป
ฉันรู้จักตัวเองมากขึ้น
ฉันรู้จักตัวเองผ่านการทำงาน
ฉันรู้จักตัวเองผ่านการอบรม
ฉันรู้จักตัวเองผ่านความสัมพันธ์
ฉันรู้จักตัวเองผ่านอุดมการณ์ ที่สร้างขึ้นและโดนทำลายลง
ฉันรู้ว่าตัวเองที่ว่างเปล่า ท้อแท้ ไม่มีคุณค่าเป็นอย่างไร ฉันนี้แหล่ะที่สร้างความคิดนี้ขึ้นมาเอง

วินาทีนี้...
ฉันรักตัวเองที่เป็นแบบนี้
วินาทีต่อไป...
ฉันไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไร แต่ฉันอยากมีความรักในสิ่งที่พบ เจอเสมอ

ูู^^
tikoki

บันทึกสดเบื้องต้นก่อนเรื่องราวฉบับเต็ม

เดือนมีนาคมของเราเริ่มต้นด้วยการเดินทาง
เปิดเดือนใหม่ เราและพี่เจน (พี่สาวคนสนิท) จองตั๋วบินไปโฮจินมินห์กัน ๒ คน ภาษาอังกฤษแบบงูๆ ปลาๆ ชีวิตที่นั่นจึงลำบากในช่วงต้น พอวันสุดท้ายภาษาได้ไม่ได้เราไม่รู้ รู้แต่ว่าเราสนุกจนอยากเยี่ยมลุงโฮฯ อีกครั้ง
ชีวิตราวกับฉากหลัง มีตื่นเต้น ลุ้น ซุ่มซ่าม แอบปลื้มคนต่างถิ่น โดนขโมยของ ฯลฯ เป็นสีสันการเดินทางที่เราอยากมีอยู่เสมอๆ โดยมีความตั้งใจว่า เราควรเที่ยวต่างประเทศปีละครั้ง จะได้รักเมืองไทยมากขึ้น
กลางเดือน ด้วยความบังเอิญทำให้เราได้ไปทริปและเจออ.ยงยุทธ์ สักที หลังจากอยากเจอมาตั้งแรมปีกว่า
การนิยาม เป็นพื้นฐานของการเข้าใจโลกใบนี้ ทำให้เราสังเกตสิ่งต่างๆ ได้ละเอียดขึ้น เพื่อนร่วมทริปบอกเล่าเรื่องราวของเธอ แล้วทำให้ฉันได้นึกถึงความหมายของการมีชีวิตในทุกๆวัน และรังสรรค์ประสบการณ์ให้เป็นสิ่งสวยงาม

เมื่อเราเดินทางไปในที่ต่างถิ่น สังคมที่เราไม่คุ้นเคย สายตาของเราได้มีโอกาสมองกว้างไปจากมุมเดิมที่เคยมอง
ดอกไม้ ต้้นหญ้า บึงบัว ผู้คน ตึกสูง ภาษา อาหารจิตใจผู้มอง สัมผัสความชุ่มชื้นในหัวใจขึ้นและอ่อนโยน ต่อโลกใบนี้ต่อไป

^^

มีหนังเรื่องหนึ่งถูกวางทิ้งไว้หน้าคอมเป็นเวลานาน
The education of little tree
เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กกำพร้าพ่อและแม่ ภายหลังมาอยู่กับปู่และย่า ซึ่งเป็นชาวเชโรกี เรียนรู้เรื่องราวของบรรพบุรุษ ความเชื่อ วิถีชีวิต ธรรมชาติ การประกอบอาชีพ แต่อยู่มาวันหนึ่งมีคนจากศาล พาเด็กน้อยเข้าเรียนโรงเรียนของอเมริกัน (เป็นโรงเรียนที่เด็กอินเดียนเรียนรวมกันแบบหอพัก) ดวงดาวหมาเป็นเสมือนจุดเชื่อมระหว่างบ้านที่เขาจากมา และความจริงอันโหดร้าย ทั้งยังเป็นเพื่อนที่นำพาความเป็นอิสระกลับมาอีกครั้ง
เรื่องราวมีฉากประทับใจเราหลายฉาก แต่ขอเอาตอนที่สะดุดใจเรามาแล้วกัน

ปู่ช่วยลิตเติ้ลทรี จากงูหางกระดิ่ง จึงถูกงูฉก ได้รับพิษบาดแผล ย่าจึงดูแลปู่และสนทนากับเด็กน้อยว่า

"เขาจะไม่ตายแล้วใช่มั้ยฮ่ะ หลังจากทุกอย่างที่ย่าทำไป
...
ฟังนะ
...การตายมีทุกรูปแบบลิตเติ้ล ทรี
ย่าเห็นคนที่อาณานิคมเดินไปเดินมา เหมือนกับเธอกับย่า แต่พวกเขาไม่ต่างจากคนที่ตายแล้ว
พวกเขาเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความโลภ จิตวิญญาณในตัวพวกเขาหดลงเหลือไม่ใหญ่ไปกว่าขนาดของเมล็ดถั่ว
เพราะวิธีเดียวที่จะทำให้จิตวิญญาณของเราขนาดใหญ่ขึ้นก็คือ ฝึกฝนมัน
เราต้องใช้มันเพื่อที่จะเข้าใจ เรายิ่งพยายามใช้มัน มันก็จะยิ่งใหญ่ขึ้น จนมันใหญ่และมีพลังแข็งแกร่ง
เราก็จะเข้าใจทุกอย่าง จำทุกอย่างของชีวิตในอดีตได้
ย่าเชื่อว่า ปู่ใกล้จะเข้าใจอย่างนั้นแล้ว
ถึงเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม
แต่...
ถ้าร่างกายของเขาตาย เขาก็จะจดจำเรา
นั่นคือสิ่งที่ย่าอยากให้เธอรู้
จิตวิญญาณของเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
นั่นคือสิ่งสำคัญ
นั่นคือสิ่งสำคัญ"