เรื่อยเปื่อยหน้าคอม

นั่งแกล๋วอยู่หน้าอินเทอร์เนต เข้าออกเวบไซต์ facebook และอีเมล
ว่างมากเลย โดนคอมพิวเตอร์ดึงเวลาไปจากการทำกิจวัตรเดิม ไม่ได้อ่านหนังสือ ฟังเพลงมาสักพักแล้ว...

เข้าออกบล็อก งัดเรื่องเก่าๆ ที่พิมพ์ไว้มาอ่าน บางอันก็ไม่เข้าใจ


ตะกอนน้ำใส
ข้อมูลที่เข้ามาในหัวสมองเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่เข้ามาในความรู้สึกไม่ยั้ง กับเวลาที่กระตุ้นหมุนเวียนเปลี่ยนเรื่องราวของตัวเอง
บางอย่างข้างในใจไม่เปลี่ยน
ความอึดอัดไม่ไว้วางใจเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเสมอๆ
บทสนทนาการพูดคุยที่ไม่มีทางจบสิ้น ในโลกธรรมดา ผู้คนที่เราไม่อาจพบเจอ
การ พูดคุยเป็นเรื่องผิวเผินมากเพียงแค่ ตอนนี้เป็นอย่างไร สบายดีไหม ทำงานที่ไหน อยู่กับใคร ประโยคสั้นๆ ไม่อาจถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ลึกลงไปกว่านั้นได้ ทั้งที่อยากจะพูดใจจะขาดแต่ไม่ถูกกาลเทศะ ไม่ถุูกกับบุคคล แล้วจะเป็นไปได้อย่างไร (19 พ.ย. 52)

กวนน้ำในขุ่นและอยู่ในความขุ่นเคืองนั้น เมื่อน้ำสงบหารู้ไหมว่าก็ยังไม่ปัญหาที่น้ำเป็นตะกอนอยู่
ปัญหาเราไม่ต่างจากน้ำที่มีตะกอน และไม่เคยใช้ผ้าใสกรองตะกอนนั้นออก


ยังรักเหมือนเดิม
หลายเดือนมานี้ เราไม่ค่อยได้หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาสักเท่าไร เรื่องราวผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว และไม่ทันได้ตั้งหลักรับมือกับมรสุมชีวิตลูกนี้เลย ไม่เขียน ไม่จด เพราะกลัวว่าจะไม่ดี (30 ก.ย. 52)

ความรู้สึกล้นๆ เกินๆ เป็นช่วงๆ
ในวันนี้เราได้เห็นโลกในมุมที่ต่างไปจากเดิม เราได้พบว่าหลายคนเหลือเกินที่เราล่วงเกินเขา ทำลายความหวังดีต่างๆ ที่ให้...(7 เม.ย. 52)

เขียนไม่จบ เหตุอะไรที่ทำให้หยุดนะ

^^

ระหว่างทาง

ภาพเมืองอุทัยธานีจากบนเขา

สัปดาห์ที่ผ่านมา เราเดินทางไปอุทัยธานี จังหวัดที่เราอยากไปตั้งแต่สมัยมัธยม พี่แว่นพาไปเจอคนกลุ่มหนึ่ง มีชื่อกลุ่มว่า กลุ่มกิจกรรมธรรมชาติ (Thai nature Game) พักอยู่ในเมืองบ้านพี่โรจน์ พาๆไปเที่ยวมองแสงสีของเมืองจากทิวเขาด้านบน เดินตลาดเช้า ชมวิถีชีวิตริมน้ำสะแกกรังระหว่างที่พักที่บ้านมีโปสเตอร์หนึ่ง สะดุุดตา ข้อความสะดุุดใจมาก เขียนไว้ว่า

ภาพโปสเตอร์จากบ้านพี่โรจน์ www.thainaturegame.com

" ท่านต้องสอนให้ลูกหลานของท่านรู้ว่า แผ่นดินที่เขาเหยียบอยู่
คือเถ้าถ่านของบรรพบุรุษของเรา เพื่อเขาจะได้เคารพแผ่นดินนี้ บอกลูกหลานของท่านด้วยว่า โลกนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยชีวิต อันเป็นญาติพี่น้องของพวกเรา สั่งสอนลูกหลานของท่าน เช่นเดียวกับที่เราสอนลูกหลานของเราเสมอมาว่า โลกนี้คือแม่ของเรา ความวิบัติใดๆที่เกิดขึ้นกับโลกก็จะเกิดขึ้นกับเราด้วย หากมนุษย์ถมน้ำลายรดแผ่นดิน ก็เท่ากับมนุษย์ถ่มน้ำลายรดตนเอง เรารู้ดีว่าโลกนี้ไม่ได้เป็นของมนุษย์ แต่มนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของโลก ทุกสิ่งทุกอย่างมีส่วนสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน เช่นเดียวกับสายเลือดที่ความผูกพันในครอบครัว ทุกสิ่งทุกอย่างมีส่วนผูกพันต่อกัน ความวิบัติที่เกิดขึ้นกับโลกนี้จะเกิดขึ้นกับมนุษย์เช่นกัน มนุษย์มิได้เป็นผู้สร้าง เส้นใยแห่งมวลชีวิต แต่มนุษย์เป็นเพียงเส้นใยเส้นหนึ่งเท่านั้น หากเขาทำลายสายใยเหล่านี้ เขาก็ทำลายตัวเอง "
Bonds between man and earth : สุนทรพจน์ของหัวหน้าเผ่าอินเดียนแดงในมลรัฐ วอชิงตัน กล่าวเมื่อ ค.ศ.1854 เป็นการตอบข้อเรียกร้องจากประธานาธิบดีสหรัฐที่ได้ขอซื้อดินแดงจากเผ่าอินเดียนแดง แปลโดย พิสิษฐ์ ณ พัทลุง

กลับมาถึงบ้านอ่านมติชนสุดสัปดาห์หน้าแรกที่เปิดเจอ คือ กวีกระวาด (วรพจน์ พันธุ์พงศ์)

ภาพที่พักป่าไผ่ ณ สถาบันปัญญาปีติ อ.ฮอด จ.เชียงใหม่


แผ่นดินแม่
อิ่มข้าว เดินดูดาวหน้าบ้าน ย่ิอยอาหารตรวจทานวิธีคิด
พูด ทำ ดี ชั่ว ถูก ผิด ชีวิตทุกข์สุขกับสิ่งใด
จากคอนโดฯ มาเหยียบยืนบนพื้นดิน สูดกลิ่นดินหญ้าป่าไผ่
ปรุงกับหุงข้าวด้วยเตาไฟ สบู่ยาสระผมใช้ของทำมือ
เคยมีคู่มาอยู่แบบโดดเดี่ยว ขับเคี่ยวกับงานเขียนหนังสือ
ทีละเล็กทีละน้อยค่อยฝึกปรือ ยึดถือจดจำธรรมชาติ
ทำงานกลางวัน นอนตอนกลางคืน หกโมงตื่นพร้อมแสงตะวันสาด
เหล้ายาบาร์ผับเคยพลั้งพลาด เลิกทาสให้ใจเป็นไท-พุทธ
ปีหนึ่งกลับบ้านเดือนหนึ่ง เรียนรู้ความลึกซึ้งบรรพบุรุษ
ชำระล้างใจกายชำรุด ด้วยยุทธศาสตร์ปราชญ์ชาวบ้าน

อ่านแล้วทั้งบ้งเอิญและดีใจ นึกถึงการไปบ้านพี่โจน คอร์สจิตวิญญาณแห่งผืนดิน การติดตามค่ายของโครงการสุขแท้ฯ การไปห้วยขาแข้ง การใช้ชีวิตแบบต่างๆ ผู้คนที่พบเจอหลากหลาย รอยยิ้มน้ำใจของคนระหว่างทาง

ภาพดอกปีบหน้าห้องประชุม รร.อีมาดอีทราย อ.บ้านไร่ จ.อุทัยธานี

เฝ้ามองให้ดอกไม้ ดอกปีบร่วงหล่น ดวงกมลว้าเหว่และใจหาย
เมื่อดอกปีบที่ร่วงหล่นแสนเดียวดาย ต้องอยู่ไกลจากกิ่งต้นแม่มัน
ขาวเขียวอยู่สลับบนพรมหญ้า ขาวเขียวประทับพร่ายอดต้องแสง
ขาวเขียวต่างส่งกลิ่นไปทั่วแดน ขาวเขียวนั่นแสดงเอกลักษณ์ตน
เปรียบกับคนต่างบ้านมาเยือนถิ่น ความอยากรู้ไหลไปสู่สิ่งใหม่
ในขณะชั่ววูบที่ออกไป ใจยังใฝ่หวนกลับคืนสู่สิ่งเดิม

ภาพดอกพุดหน้าบ้าน

ก่อนออกจากบ้าน

เตรียมตัวเก็บกระเป๋าออกเดินทางอีกครั้ง ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่ผ่านๆ มา เป็นการเดินทางที่ไม่อยู่บ้านนานเกือบเดือนหลังจากน้องชายจากไป คำบอกกล่าวร่ำลา อาการเตี่ยกับแม่คราวนี้ เหมือนเราไปนานสักปีก็ไม่ปาน
น้ำตาคนอยู่บ้านที่คลอทักทาย ทำเอาเรารู้สึกเหมือนกัน

"น้ำตาหลั่งไหลอีกกี่สาย น้ำใสใสไหลลู่อีกกี่หน
ไคลคลอความเงียบความคำนึง ห่วงคิดถึงคนรักเจ้าจรไกล
ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น ในใจหวั่นระทึกลุ้นภาพตรงหน้า
พ่อที่รักปล่อยน้ำใสไหลจากตา ร้อนใบหน้าลูกซุกกับความนัย
ก้าวข้างหน้าใช่ไปไกลจากเล่า ความเศร้าความคำนึงคิดถึงหา
ซ่อนเก็บไว้ทุกที่ทุกเวลา เป็นพลังขับเคลื่อนสิ่งที่ทำ"
5 ต.ค. 52

มาลี บูล ฮัท(3)

รื้อเพลงเก่าๆ ขึ้นมาฟัง เปิดดูปก CD ทีละแผ่น
อ่ะ เพลงนี้นึกถึงช่วงชีวิตในมหิดล เพลงนี้ต้องฟังตอนฝนตก เรื่อยๆ จนมาถึงแผ่น captain loma แผ่นนี้อยากเอาไปฟังที่ทะเล มาเจอเพลง "ทะเลก็ใกล้และเธอก็เศร้า" หยุดเลย หยุดเปิดดูปกซีดีเหล่านั้นแล้วนั่งฟังอย่างตั้งใจ และเป็นอีกครั้งที่นึกถึงเธอ และมาลี บูล หากเป็นไปได้อยากที่จะไปก่อนจะปิดตัวลง ล็อกคอไป พูดคุยถามไถ่ถึงความเป็นไปของแต่ละคน บอกเล่าความเหนื่อยล้าบนความอ่อนไหวเหล่านั้น อย่างช้าๆ ไม่ให้มีสิ่งใดมารบกวนช่วงเวลาของเรา ....วนเวียนกับม่านหมอกความคิด จึงนึกได้เป็นเราเองที่อยากพูดคุยที่มีอะไรอยู่้ข้างในมากมาย ที่อยากบอกเล่าให้ฟัง เพียงแต่ว่าข้อความไม่อาจบอกเล่าได้ในวัน เวลา สถานที่ธรรมดา

ขอบคุณ
^^

มาลี บูล ฮัท(2)

(1)
แด่เธอ...ผู้หญิง

ช่วงเวลาความบังเอิญของเราหมุนมาซ้อนทับกันอีกครั้ง
คนหนึ่งเดินเข้า อีกคนเดินออก
เพียงชั่วเสี้ยวเวลา หัวใจเราสั่นไหว
ตาประสานกัน แล้วต่างก้มต่ำ ลุบลง
ผ่านไป เลี้ยวหลังมอง เดินจากไป

หากบางส่วนของชีวิตเราตรงกันคงได้พบเจอกันใหม่
เราควรทำความรู้จักเธอและเป็นเพื่อนกันใช่ไหม
ในเมื่อความชอบของสองเราตรงกัน การพูดคุยคงภาษาเดียวกัน
หรือสร้างช่องว่าง ห่างไกลกว่าเดิม เพราะกลัวใจกันและกัน



(2)
แด่เขา...ผู้ชาย

บนถ้อยคำตัวอักษรของหนังสือ
ปรากฏเรื่องราวของเธออยู่บนนั้น
ความห่างไกลของเราอยู่ใกล้กัน
เพิ่มความหวั่นสะเทือนไหวให้ตัวเรา

ความรักที่ผ่านมาเป็นอย่างไร
เป็นเพียงสิ่งสร้างสรรค์ใช่หรือไม่
ความรู้สึกสองฝ่ายจริงเช่นไร
มองดวงใจผ่านดวงตาไม่อาจเจอ



(3)
แด่เรา

ความรู้สึกล่องลอยที่วกวน
การรำลึกนึกถึงอยากสานต่อ
อาจหยุดไว้กับเวลาแล้วเฝ้ารอ
การร้องขอให้คนเก่าอยู่ต่อไป

ปล. (1) โชคชะตาเล่นตลกทำให้เราได้มาเจอกันที่ สสส.อีกหน
(2) ชอบ the bridge of madison county เล่มนี้จัง "เพราะเราต่างคนโคจรไปๆ มาๆ ในจักรวาลอันเวิ้งว้างดุจฝุ่นผงที่เล็กจนมองแทบไม่เห็น" รูปเอามาเวบไซต์
(3) จิตใจของเรา เล่นกลกลับกลอกไปมาจนน่ากลัว

มาลี บูล ฮัท

อีกฟากฝั่ง ด้านหลังของฝั่งเมือง
เสียงเรือเล็กแล่น
คลื่นน้ำกระทบชะง่อนผา
แสงไฟร่ำไรเรืองแสงด้านหน้า
มาลีบูล ฟากนี้กำลังจากไป
เก็บไว้เป็นเพียงไม้ไผ่แห่งความหลัง
ความรักเก่าเก่าที่ผุพัง
ควาญหาคนใหม่มาแทน
เกมส์ หากเป็นเพียงแค่เกมส์
บอกความใส สนุกสนาน
หรือซ่อนความหมายโดยนัยแฝงอยู่
ชายหนุ่มผู้ซึ่งจากมาให้มอง
รอคอยเขาเดินจากไป
ใยรอคอย ทั้งที่ไม่เคยจะกลับมา
ปล. ภาพจากพี่เจน

กิตติกรรมประกาศ

เมื่อการเดินทางของบัณฑิตอาสาสมัครสิ้นสุดลง สารนิพนธ์ผ่านพ้น เราคงต้องร่ำลาแล้วเริ่มต้นเดินทางอีกครั้งกับการเปลี่ยนแปลงผู้คนที่พบเจอ ^^

กิตติกรรมประกาศเราขอขอบคุณ ... ขอยกมาไว้ในที่นี้ด้วย...

"สารนิพนธ์เล่มนี้ ผู้ศึกษาทำด้วยความตั้งใจที่อยากถ่ายทอดเรื่องราว การทำงานในโครงการที่ผู้ศึกษาเลือกด้วยความเชื่อ ความฝัน และชีวิตการเป็นบัณฑิตอาสาสมัคร หากสารนิพนธ์เล่มนี้สามารถก่อเกิดประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น ผู้ศึกษาขอมอบเป็นคำขอบคุณให้แด่...
ท่านอาจารย์ป๋วย อึ้งภากรณ์ ผู้ทำให้บัณฑิตอาสาสมัครเข้าใจ “ความจริง ความงาม และความดี” ได้อย่างอ่อนโยนขึ้น ขอบคุณคำสอนการเสียสละที่สำคัญ การเสียสละในการอดทน อดกลั้นต่อความไม่พึงพอใจ และความไม่คุ้นเคยเพื่อนำไปสู่ความแปลกใหม่
อาจารย์วิลาวัณย์ ภมรสุวรรณ อาจารย์ที่ปรึกษาและกรรมการสอบ ผู้คอยชี้แนะ สอนแนวทางการใช้ชีวิต ทัศนคติ การทำงานในชุมชน ตลอดจนคำแนะนำในการเขียนสารนิพนธ์ งานวิชาการที่ใช้ต่อได้ในอนาคต อาจารย์ทำให้บอ. รู้สึกว่า ต้องสู้! แล้วเราก็ยิ้มได้อย่างเต็มภาคภูมิ
อาจารย์ประจำสำนักบัณฑิตอาสาสมัคร และพี่ๆ นักวิชาการ ผู้มอบบทเรียนสำหรับพวกเราก่อนลงพื้นที่ ให้พวกเราฉุกคิดได้คนละนิดคนละหน่อย เผื่อวันดีดี ท้อท้อ เราได้เข้าใจได้มากขึ้น
หลวงพ่อโต้ง หลวงพ่อสังคม ป้าน้อย พี่จ็อก พี่ยุทธ์ นักเรียนโฮมสคูล แม่แดง พ่อต๋าและชาวบ้านอมลองทุกคนที่หยิบยื่นโอกาสในการเรียนรู้ ฝึกฝนตนเองร่วมกับงาน ช่วงเวลา 7 เดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วอย่างมีสีสันและประทับไว้ในความทรงจำ
ขอกราบขอบพระคุณเตี่ย แม่ และครอบครัว ที่ให้โอกาสสาวน้อยคนนี้ผจญโลกกว้าง ตามหาความหมาย ระยะทางห่างไกลแต่พวกเราใกล้กันมากกว่าเดิม ณ ตอนนี้สายตาเด็กน้อยคนนี้มองเห็นความรักอยู่ในการกระทำมากมาย
เพื่อนบัณฑิตอาสาสมัคร และกัลยาณมิตรทุกท่าน เมื่อเราพบเจอกัน บทสนทนาเงียบ กังวานก้องอยู่ภายใน แลกเปลี่ยนแล้วหายไป เมื่อพ้องเพื่อนเราจากไปเรายังกลับมาเจอกันที่เดิม
สุดท้ายบัณฑิตอาสาสมัครขอขอบคุณการเดินทางที่ไม่รู้จบ ประสบการณ์ต่างๆ ที่พบเจอจากผู้คน หนังสือ เพลง ธรรมชาติ และตัวเอง ให้แก่ผู้ที่ต้องการ"


บัณฑิตอาสาสมัคร รุ่น 40
มิถุนายน 2552

"เธอคือดวงดาวแห่งความอ่อนไหว"
ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ

ใจอ่อนเยาว์เจ้าอ่อนไหว ฝันแห่งวัยเหมือนไกลเกินจริง

เหนื่อยอ่อนล้าศรัทธาอย่าทิ้ง รักให้จริง ทุกสิ่งที่ฝัน

ลงมือทำในสิ่งหวังมีพลังกายใจทุ่มเท

ทางสับสนจนสุดคะเนอย่าลังเลพ่ายใจตัวเอง

เหน็ดเหนื่อยเพียงไหน...ขอดวงใจอย่ากลัว...

ถ้ากลัวอย่าท้อ...ถ้าท้ออย่าถอย.....

มีดวงตาเฝ้ามองมีมือคอยประคอง...อยู่...เคียงข้างเธอ

มืออ่อนเยาว์เจ้าถากทาง เท้าบอบบางต้องเดินทางไกล

บ่าน้อยๆ แบกหนักเกินไปน้ำใสๆไหลจากดวงตา

ในดวงใจอันปวดร้าวมีดวงดาวทรนง

เหนื่อยอ่อนล้าศรัทธายังคงดำรงแสงแห่งความดีงาม

เจ็บปวดเพียงไหน...ขอดวงใจอย่ากลัว...

ถ้ากลัวอย่าท้อ...ถ้าท้ออย่าถอย.....

มีดวงตาเฝ้ามองมีมือคอยประคอง......อยู่......เคียงข้างเธอ.

ดวงใจวัยเยาว์เธอคือดวงดาวที่งามสดใส อาจจะหวั่นไหว ขอดวงใจอย่ากลัว

ถ้ากลัวอย่าท้อ...ถ้าท้ออย่าถอย....มีดวงตาเฝ้ามอง มีมือคอยประคอง......อยู่......เคียงข้างเธอ

ในวันที่เหนื่อยอ่อนล้า เพลงนี้ช่วยปลอบประโลม ความอ่อนล้า ความท้อแท้ ความกลัวของวัยเยาว์ ดวงใจที่ผ่านการเดินทางได้ไม่นาน ความเข้มแข็งที่ไม่มั่นคง ผ่านวันเวลาต่างๆ ไปได้อย่างดีขึ้น^^

ผู้เสียสละ

ที่บอร์ดห้องทำงานพวกเรา มีเพื่อนคนหนึ่งเอามาแป๊ะไว้

"ผมขอบคุณที่พวกคุณเข้ามาเป็นอาสาสมัครเป็นอาสาสมัครขั้นบัณฑิต งานอาสาสมัครเป็นงานที่ทำด้วยใจ ไม่มีใครบังคับไม่มีใครขอร้อง ทำด้วยความเต็มใจ ทำด้วยความเสียสละ
ความเสียสละ ไม่ได้หมายถึงการบริจาคแบ่งปันเท่านั้น การรู้จักอดทน อดลั้นต่อความไม่พึงพอใจ ต่อสิ่งที่ไม่สมประสงค์ เป็นความเสียสละที่สำคัญอย่างหนึ่ง ที่พวกเราควรฝึกให้เกิดขึ้น
การที่คุณเข้ามาเป็นอาสาสมัคร คุณต้องละสิ่งซึ่งคุ้นเคยไปสู่ความแปลกใหม่ คุณทำได้ คุณคือผู้เสียสละแล้ว และถ้าหากคุณสามารถสร้างประโยชน์ให้กับผู้อื่นได้ นั่นคือสิ่งที่ปรารถนาของผมที่ตั้งโครงการนี้ขึ้นมา"
ป๋วย อึ้งภากรณ์

แล้วสิ่งเหล่านี้ หากไม่ผ่านเจ็ดเดือนคงไม่สัมผัสอย่างเข้าใจ

บทความทบทวน

หลังจากกลับมาจากเชียงใหม่ พวกเราบัณฑิตอาสาสมัครเริ่มงานชิ้นใหม่ บทบาทเก่า ด้วยการเขียนสารนิพนธ์ งานที่มากมายจนนึกคิดว่าเป็นภาระ วุ่นวายกับงานไม่พอต้องมานั่งวุ่นวายใจเขียนไม่ได้ ไม่พอใจอีก คล้ายคนแอบประสาทเล็กๆ ทำก็ไม่ได้ เครียด ครั่ง กลุ้มแล้วอ่อนแอ(ซ่อนข้างใน) เราเลยไม่แตะงานชิ้นมาเกือบอาทิตย์กว่า แต่แล้วเช้าวันหนึ่งที่ ส.บอ. มีเพื่อนหมอกออกไปนั่งทำงานที่สวนต้นหิน (ต้นไม้และโต๊ะม้าหิน) เราที่ไม่อยากอะไรสักอย่าง หอบตัวไปด้วย
การอยู่ในที่ที่เปิดโล่ง ทำให้จิตใจเราเบาสบายขึ้นมาก ขอบคุณเพื่อนหมอกที่ช่วยขับไล่หมอกที่ครอบคลุมอยู่ภายในให้หายไปสนิทเป็นปลิดทิ้ง เรายังคงชอบธรรมชาติ

เสียงนกร้องส่งเสียง ดำเนินชีวิตตามหน้าที่ของมัน
มนุษย์ก็คงต้องใช้ชีวิต ดำเนินไปตามหน้าที่ของเราเช่นกัน
ความสวยงามยังมีอยู่ทุกที่บนโลกใบนี้
นกร้อง แมลงบิน มดน้อย
ใบไม้ร่วง ต้นไม้เขียว ผลพวง รากเลื้อย
แสงแดด ไออุ่น ลมพัด
เงาสะท้อนระลอกคลื่นผิวน้ำ
สิ่งเหล่านี้แล้วเราก็เริ่มทำงานได้อีกครั้งอย่างเบาสบาย

การได้อ่านหนังสือช่วงหลังมานี้ การศึกษาทางเลือก งานวิจัยต่างๆ เราได้สร้างการเรียนรู้ใหม่ๆ จากผู้ผ่านทางก่อนมากมาย ทำให้เรานึกถึง 2 ข้อความที่เราเขียนขึ้นมาในเวลาที่ห่างกัน แต่ราวกับเป็นบทตอบของสิ่งที่เจอ

"สายน้ำหยดหล่นซ่ากระเซ็น จิตใจป่วนกระเด็นหวั่นไหว
ความคิดความฝันเริ่มจากไป หรือย้ำไว้ในจิตคิดทบทวน
ที่จากมายังอยู่ ณ เบ้องหลัง ที่กำลังจากไปไม่อาจหวน
เพราะบางอย่างบอกไว้ให้ทิ้งทวน ใจปั่นป่วนมิอาจบอกถึงสิ่งใด
บ้างย่างก้าวเดินอย่างมุ่งมั่น บ้างยั้งหยุดอยู่เพื่อสังเกต
ทอดสายตามองไปราวย้อนเทป เครื่องบอกเหตุความเก่าที่พร่าเลือน"
ณ ทุ่งป่าสัก วันที่ 8 มีนาคม บ่ายแก่ๆ

"คนใหญ่วัยล่วงที่อยู่หน้า กับความกล้าแกร่งในทุกแห่งหน
ผ่านช่วงวัยความรู้เปลี่ยนผ่านตน ความสับสนแน่วนิ่งกับจุดยืน
กระแสธรรมรากเหง้าของชนผู้ การกินอยู่วิถีที่อาศัย
เปิดพื้นที่คนใหม่ให้ก้าวไกล ความฝันใฝ่มุมมองที่อยากเดิน"
ณ อาศรมวงศ์สนิท วันที่ 26 มีนาคม


ปล. แอบคิดว่าอาศรมวงศ์สนิท = อาศรม+วง+สนิท (วงสนทนาในสถานที่หนึ่งที่ทำให้ผู้แลกเปลี่ยนสนิทกัน) รึเปล่า 555+

การศึกษาเพื่อการพัฒนา(ตนเองด้วย)

ตอนนี้โลกเป็นอย่างไรกัน ท่านทั้งหลายช่วยบอกที

"ข้าพเจ้าเข้าใจ(ความไม่พอใจของคนหนุ่มสาวต่อ)โลกที่เราได้สร้างขึ้นมา แต่ข้าพเจ้าไม่เชื่อว่าเราจะสามารถทำให้โลกดีขึ้นโดยการถอนตัวเราออกมา ข้าพเจ้าเข้าใจข้อโต้แย้งของพวกท่านข้อที่ว่า ถ้าท่านเข้าไปมีส่วนร่วม ท่านก็เพียงยืดเวลาการดำรงอยู่ของมันออกไปเท่านั้น ข้าพเจ้าเข้าใจในข้อโต้แย้งของพวกท่านที่ว่า ถ้าท่านเข้าไปมีส่วนร่วม มันก็จะทำให้ท่านฉ้อฉลเช่นเดียวกับมันที่ได้ทำกับเรามาแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ข้อโต้แย้งที่ดี หรือข้อโต้แย้งที่กล้าหาญเลย ทางเดียวที่เราจะทนทานต่อการปฏิบัติอันไร้ความเป็นมนุษย์ที่มนุษย์กระทำต่อมนุษย์หรือที่มนุษย์กระทำต่อสิ่งแวดล้อมของเขาเองได้ ก็คือ ท่านจะต้องกระทำเป็นตัวอย่างให้เห็น โดยชีวิตของท่านต่อมนุษย์ผู้อื่นจะเป็นไปด้วยความเป็นมนุษย์ และให้ความเคารพต่อสถานที่ที่เขาใช้ชีวิตอยู่ เป็นการยากที่จะกระทำเช่นนั้นได้ ในขณะที่การกระทำต่อเพื่อนมนุษย์ผู้อื่นและโลกอย่างไม่รับผิดชอบ ย่อมเป็นการง่ายตลอดเวลา..."อดัม เคิล

"โลกภายนอกคือสภาพจิตทั้งหมดของเราที่แสดงให้ปรากฎ หากสภาพภายในของเราถูกฉีกกระชากและแตกสลายด้วยอำนาจของความทะเยอทะยานมากมายแล้ว โลกรอบตัวเราก็ย่อมเป็นเช่นนั้น เมื่อภายในของเราวุ่นวายสับสน โลกภายนอกก็เต็มไปด้วยความขัดแย้งอย่างไม่หยุดหย่อนเช่นเดียวกัน เพราะไม่มีสันติสุขภายในจิตใจ โลกจึงกลายเป็นสนามสงคราม เราเป็นอย่างไรโลกก็เป็นอย่างนั้น"

ค่ายฟุลไบรท์

กลับมาอีกครั้ง จากไปเนิ่นนาน ช่วงเวลาแห่งการเดินทาง

เพิ่งไปหัวหินกับค่ายฟุลไบรท์ 2 ครั้งนี้มีชื่อว่า ฟุลไบรท์สู้โลกร้อน
เด็กๆ ที่เราไปเจอเมื่อปีที่แล้วปีนี้น้องคนเก่าก็มาเป็นบางส่วน
กิจกรรมฐานต่างๆ ดูสนุกสนานขึ้น

ความสดใสของเด็กที่มอบให้เราไม่อาจตอบแทนได้ นอกจากเขียนโปสการ์ดใบน้อยๆ ให้

สำหรับน้องฟ้า
"จงเป็นดั่งท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ อ่อนละไมละมุนด้วยเมฆนุ่ม
อยากให้เธอเป็นคนดีที่ชุมนุม เปรียบที่สุ่มแรงไฟใฝ่ศรัทธา"

สำหรับน้องพลอย
"เกิดเป็นพลอยระยับรับกับแสง ที่แสดงคุณค่าในทุกที่
เมื่อผู้คนพบเจอต่างยินดี มีราศีสง่ากว่าอื่นใด"

หลายคนยังถามพี่คนก่อน หลายคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น

ขอบคุณรอยยิ้มน้อยน้อยของเด็กน้อย

หลบหนี

เมื่อใจไม่สู้ ฉันเลือกที่จะหลบไปพัก
การหลบไปพักในครั้งนี้ ตัวหลบได้แต่ฉันรู้ตัวดีว่าใจฉันไม่ได้ไปไกลจากสิ่งที่หนีเลย

ฉันกลับไปเจอสิ่งที่หนีในฝัน........แล้วแสดงออกมา ออกมาตอนที่หัวใจมืดมน
แล้วเมื่อแสงสว่างโพล่ขึ้นมา ฉันแต่ได้แต่เก็บสิ่งนั้นไว้ในใจ
เก็บแล้วเก็บเล่า เก็บมันเพิ่มขึ้นทุกวัน
จากเล็กน้อยกลายเป็นกอง
จากกองกลายเป็นภูเขา
จากภูเขากลายเป็นขยะ
จากขยะแห้ง
กลายเป็นขยะเปียก
จากขยะเปียกก็เน่า
ขยะที่ไม่ย่อยสลาย เหตุเพราะว่าขาดจุลินทรีย์เติมลงไป

หากว่าจุลินทรีย์มีอยู่จริงจุลินทรีย์ชนิดนั้นคงมีชื่อว่า Metayomrub ruktuaaung.
เติมลงไป เติมลงไปในทุกครั้งที่พบเจอ
แล้วเธอจะได้รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร และไม่ต้องหนีความกลัวในตัวเอง

ค้างคา

เมื่อฉันเดินทางมาหยุดอยู่ที่นี่
หัวใจในเวลานี้มันอ่อนไหว
อ่อนล้า อ่อนแรง อยากถอดใจ
อยากออกไปจากที่ที่เลือกเดิน

อ่อนแอจนหมดสภาพ คับแคบจนอึดอัด ปวดร้าวระบม แต่ใจดวงนี้ไม่อยากยอมแพ้
ไปต่อไปต่อแม้ว่าเชือกมัดเท้าเราอยู่ที่เดิม

ก้าวไปเถอะก้าวไปแม้ใจหมดแรง

กลัวที่เจอ กล้าที่กลัว แล้วผ่านมัน

...