ใต้ชายคา

ช่วงเวลายามค่ำคืนกับบรรยากาศใต้ชายคาพักของที่นี่
ลมหนาวเย็น เหงา พวงด้วยไอฝน
กลิ่นหอมของพิมเสน ยาหอม และโอวันติน
ทำใจเราเหวง อยากปล่อยอารมณ์และนอนอยู่ตรงนี้ต่อไปนานนาน
เสียงลมพัด ยินเสียงยอดไม้สีกัน
ชั่วขณะความรู้สึกแปล๊บแปล๊บก็ขึ้นมาที่นิ้วมือ
ตาที่ไม่อยากจะลืม ชีวิตที่อยากจำ
ล่องลอยไปสู่เบื้องหน้าของเรา
เงากระจกที่สะท้อนภาพคนส่อง
การย้อนกลับนั่งมองในความมืด
ภาพสว่างบางฉากบางเรืองราว
คงวิ่งวุ่นวกวนตรงกลางใจ
บางเหตุการณ์บางการกระทำบางความรูสึก
ส่งผ่านไม่ส่งผ่าน ขอเข้าไปได้ไหม เข้าไปอยู่ในฉากเบื้องหน้าตรงนั้น

ค่อยๆ เดินไปตามท่วงทำนอง

เมื่อความบังเอิญบังเกิดขึ้น พร้อมความต้องการภายในที่เราเก็บงำ
สิ่งที่ต้องเจอ เป็นบรรยากาศภายในอบอวลไปด้วยความกังวลใจ

เหตุใดจึงไม่ใช่ความสุขเหล่า?
เหตุใดจึงไม่คล้อยตามไปกับเสียงเพลง

แล้วเหตุการณ์วันนี้ก็ผ่านไปพร้อมกับความรู้สึกที่ผ่านเลย
การเคลื่อนไหว การเปลี่ยนแปลงภายในที่ไม่อาจสังเกตได้ทันท่วงที

ขอให้รู้ว่าอดีตยังไม่คลี่คลาย ปัจจุบันจึงไม่อาจได้เริ่มต้น ด้วยความสดใหม่เท่าที่คววรจะเป็น
เรื่องราวที่ผ่านหู ผ่านมาแล้วปล่อยให้ผ่านไป ....หากว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเรา

พยาบยามต่อไป ^^

ปล่อย

"เวลาเย็นแสงสีส้มลาลับจากฟ้ากว้าง
แสงจางจางสีเทาเททาเมฆหม่นหม่น
ลมโชยพัดเสียงโพธิ์ร้องระงึม
อากาศครึ้มสายฝนอยากทักทาย
เจ้าร่างกายนอนราบกับพื้นกว้าง
ดินชุ่มฉ่ำความชื้นเจ้าคอยอยู่
อีกสายตาเปิดกว้างทอดมองดู
ออกไปสู่ยอดหญ้าใบไม้ปลิว"
ยามเย็น ณ ลานโพธิ์ หน้า ส.บอ.