just for me

เมื่อมองคนที่เดินอยู่ในวังวนสะท้อนภาพลางลางราวกระจก
ภาพคนเดินอยู่ข้างหน้ากับด้านหลัง แผ่รังสีบางอย่างที่ฉันหรือว่าใครไม่อาจเดินเอื้อมมือเข้าไปแตะถึง
การปิดตัวเองเพื่ออยู่กับความรู้สึก ดูดซับสิ่งเหล่านี้เข้ามาราวกับว่าเป็นของตัวเอง จมแล้วกลืนให้กลายเป็นเนื้อเดียวกัน ไม่ให้ออกไปไหน
...
...
...
ที่ผ่านมา
เธอเรียนรู้แล้วไม่ใช่หรือสิ่งที่เรียกว่าความรัก
เธอรู้จักแล้วไม่ใช่หรือวิธีที่จะดูแลตัวเอง
เธอลืมวิธีที่จะสัมผัสตัวเองอย่างอ่อนโยนแล้วหรืออย่างไร
ฉันได้เพียงแต่ถามตัวเธอ ตัวเองและใครใครที่ผ่านมา

ฉันไม่ได้รักสิ่งใดมากกว่าที่จะรักตัวเอง แต่ฉันรู้สึกสั่นเสมอตามอากาศรอบข้างที่แผ่เข้ามา ฉันจึงอยากให้รับรู้ว่า
เมื่อใดก็ตามที่เธอเลือกที่จะตกลงไปในบ่อน้ำที่ขุดด้วยตัวเอง ฉันไม่ขอให้เธอขึ้นมาจนกว่าจะพอใจ แต่อย่าลืมวิธ๊การที่จะขึ้นมาเท่านั้นล่ะที่ฉันอยากจะบอกเธฮ

"ในห้วงเวลาที่ฉันสิ้นหวังที่สุดนั้น ฉันมักจะค้นพบสิ่งที่สวยงามอย่างน่าประหลาดใจที่สุดเสมอ" A Garden in My Heart
ขอให้เธอพบเช่นกัน

^^
ดูแลอย่างอ่อนโยน

...

หายไปนาน หายไปกลับการเดินทางเข้าเข้าออกออก
กลับมาเจอกัลยาณมิตรมีเพื่อนคอยเตือนสติ

ช่วงเวลาที่ผ่านมาเี่ราใช้ชีวิตไปสู่ความรื่นเริง ความวุ่นวาย การเดินทางไปต่างจังหวัด การเรียนรู้ผ่านการใช้ชีวิตของบุคคลที่เข้าศึกษาในเวลาอันรวดเร็ว

"10 วันที่กาญจนบุรี"
ครอบครัวพ่อชวลิต สมคิด เสียงตามสายเวลายามฟ้าสาง แม่เรียกกินข้าว ไก่เคล้ากลิ่นกาแฟ คณะเดินทางมาอบรม พี่จำปีเดินร้อยโล อ๋อมแอ๋ม อุุ๋๋มอิ๋ม โอ๋บนจักรยาน ผ่านไปไว กลายเป็นความทรงจำ ภาพน้ำตาบรรยากาศของการจากลา ...ระยะห่างของความการแสดงออก

การสอบ เรียงความ ผ่านพ้นไปกับคะแนนที่ออกมา...พอตัว

ณ เวลานี้สิ่งที่ต้องรู้ต่อ คือหมกมุ่นกับความรู้สึกตัว ช่างต่างกันไกลยามเราต้องเดินทาง