บทเรียนแรก

กลับมามอง ลองนำของที่เรียนรู้มาใช้ในชีวิตประจำวัน ด้วยการไปที่ว่าการอำเภอ คนที่นี่เยอะมาก หาที่จอดรถไม่ได้เท่านั้นไม่พอ ไปติดต่อรับบัตรคิวให้แม่ แล้วเจอเจ้าหน้าที่มองว่า เราเป็นเด็ก ไม่บริการซะงั้น

ไม่รู้สึกตัวอะไร นอกจากอารมณ์ที่พุ่งขึ้น หงุดหงิดมาก เดินออกมาพร้อมกับบ่นมาตลอดทาง ว่าทำแบบนี้ไม่ถูก มาบอกว่าคิวเต็มไม่รับทำไม่ได้นะ แล้วอย่างนี้คนที่ไม่ว่าง ต้องลางานทำไง เขาไม่เสียเวลาหรอ แทบจะเดินหาใบประเมินและไม่อยากไปสถานที่ราชการอีก แม่เลยเดินขึ้นไปใหม่ แล้วเป็นอันว่าได้ซะงั้น อะไรก็ไม่รู้ เซ็ง

เป็นอันว่า หงืด

บทเรียนที่หนึ่ง ล้มไม่เป็นท่า เมื่อกลับมาสู่ชีวิตจริง (แต่เราก็ยังดีใจที่ได้เห็นมัน)
บรรยากาศความทะมึนทึมทึม ยังคงอยู่ ไม่มีที่มา หายไปเมื่อหายไป และกลับมาอีกครั้ง

อยู่ระหว่าง...ทาง